Paul van den Hoven

Hallo, mijn naam is Paul van den Hoven. Ik ben 41 jaar jong en woon samen met mijn partner, Mirjam, en mijn 3 kinderen Tymo, Bowi en Vinz in het Betuwese dorpje Maurik.
Op de boerderij hebben wij honden, rijpaarden en katten.

Sinds juni 2007 ben ik net als veel teamgenoten werkzaam als schade-expert bij Achmea Schadeservice.

Tot de geboorte van mijn oudste zoon Tymo heb ik veel aan sport gedaan. Ik heb tot mijn 20ste jaar heb ik gevoetbald bij de voetbalclub Elinkwijk in Utrecht. Hierna heb ik enkele jaren diverse sporten, basketbal, tennis, voetbal en ½ triatlons gelijktijdig als KVV bij de Koninklijke Luchtmacht beoefent.
In verband met diverse blusseres die ik heb opgelopen tijdens het basketballen heb ik mij hierna geleidelijk mijn sportactiviteiten aangepast en afgebouwd.
De afgelopen 10 jaar ben ik een fanatiek tennisser geweest maar doordat een gezin veel tijd vraagt ben ik sinds enkele jaren zonder sportclub.
Voor de nodige in- en ontspanning ben ik actief als mountainbiker. Hierbij fiets ik in Amerongen een fietsparcour waarbij de Amerongse berg het middelpunt is.

Via collega’s hoorde ik dat voor het KWF een team was samengesteld om voor het goede doel te gaan fietsen in Frankrijk. De vraag die ik mij toen gesteld heb was, zou ik dat wel aankunnen die vele kilometers bergop.
Hierna heb ik een van de teambijeenkomsten bijgewoond en ik was meteen om.

De afgelopen jaren hebben in mijn directe omgeving ook vrienden en familie te maken gekregen met kanker. De strijd die dat met zich meebrengt heeft mij tevens doen beslissen dat het een voorrecht is om voor het KWF te mogen fietsen.

De reden dat ik mee ga doen met de Alpe d’Huzes is tweeledig.
Ten eerste vind ik het goed om deze verschrikkelijke ziekte op deze sportieve wijze onder de aandacht te brengen en hiermee geld in te kunnen zamelen voor het KWF.

Ten tweede wil ik net als de mensen die dagelijks geconfronteerd worden door kanker grenzen verleggen en mij voorhouden dat opgeven geen optie is.

Cristel Princen

Hoi allemaal,

Mijn naam is Cristel Princen. Ook ik werk bij Achmea en wel bij Interpolis. Ik werk als schadecorrespondent op de afdeling Brand Bedrijven. Ik ben 42 jaar en getrouwd met Barend. We wonen in Goirle, een gezellig dorp gelegen tussen Tilburg en de Belgische grens. We hebben twee heerlijke, sportieve zoontjes, Tim (10 jaar) en Luuk (8 jaar). Beide zijn fanatieke voetballers en schaatsers. Dat sporten hebben ze niet van een vreemde. Zowel Barend als ik sporten graag. De kids gaan als het kan met ons mee. Voor dit evenement krijgen ze zelfs vrij van school. Ze vinden het geweldig dat ze er bij mogen zijn.

Vanaf mijn zesde jaar tot mijn 21e speelde ik handbal. Ook zwom ik vaak en in de winter schaatste ik op mijn kunstschaatsen die norenrijders achterna. Later in mijn studententijd ben ik zelf op noren gaan schaatsen. Samen met Barend reed ik veel schaatswedstrijden en we gaven aan veel mensen schaatsles (zelfs aan één van mijn teamgenoten nu, Ad Timmermans). Barend en ik reden samen de Elfstedentocht. Een geweldige uitdaging en een niet te vergeten ervaring voor het leven!
Om voor de winters weer fit te zijn, trainden we in de zomer. Ja, daar komt de link met het fietsen. Inderdaad, fietsen, fietsen, fietsen en nog eens fietsen. De Franse Alpentoppen hebben we bijna allemaal beklommen. Maar dat was toen. Zoals het bij vele gezinnen met jonge kinderen gaat, schiet het sporten er vaak bij in. Schaatsen en fietsen kost veel tijd, dus ben ik na de geboorte van de kinderen gaan hardlopen en gaan tennissen. Ik liep de Tilburgse Ten Miles en deed mee aan de Warandeloop. Echter de laatste twee jaar is er van het sporten niet zo veel terecht gekomen. Nu de vraag kwam of ik mee wilde doen aan dit geweldige evenement was het wel even schrikken. Zou ik het nog kunnen, die berg op?

Het zal al met al een hele uitdaging worden om op 4 juni die berg te beklimmen. Maar één ding is zeker, opgeven is inderdaad geen optie!!!

Want ook in onze familie hebben we de laatste tijd te maken gehad met kanker. Soms werd de strijd gewonnen, maar helaas ook al een aantal keren niet. De medische wereld kan al veel, maar jammer genoeg nog niet alles. Er is daarom veel geld nodig om verdere onderzoeken te doen. Ik hoop met het meedoen aan de Alpe d´HuZes mijn steentje te kunnen bijdragen. Hopelijk komt er nog een tijd dat het mogelijk is alle mensen te genezen van deze ernstige ziekte.
Ik ga daarom op 4 juni mijn uiterste best doen om die berg te beklimmen en ik weet zeker dat het een paar keer gaat lukken!