Leo Smits

Hallo, ik ben Leo Smits en ben 52 jaar oud. Ik woon in Nijverdal, samen met mijn vrouw en nog twee inwonende kinderen. Ik werk als schade expert bij Achmea/Interpolis.
Als “ervaringsdeskundige” ben ik binnen ons team gekozen tot teamcaptain. Dit jaar heb ik mij namelijk als vrijwilliger ingezet bij Alpe d’HuZes 2008. Ik ben hier samen met collega Hans Bouwhuis naar toe geweest. Ons enthousiasme is overgeslagen op de collega’s binnen onze dienst, die zonder dat wij het zelf wisten een inzameling voor sponsoring hebben gehouden. Als tegenprestatie heb ik een videoverslag van onze belevenissen op de Alpe d’Huez gemaakt. Nadat de film op een plenaire vergadering vertoond is, werden Hans en ik door diverse collega’s aangesproken of het niet een idee was om een eigen team samen te stellen. Zo is het balletje gaan rollen en is ons Team Alpe d’Achmea ontstaan.
Persoonlijk vind ik de motivatie van een ieder het belangrijkste om aan dit evenement mee te doen. Ik ben zelf toevallig in aanraking gekomen met de stichting Alpe d’HuZes. In januari 2008 vertelde Hans Bouwhuis mij over zijn deelname als vrijwilliger. Hans is zelf kankerpatiënt en kwam via de site van de Rabobank bij een oproep voor vrijwilligers. Aangezien ik Hans al vele jaren ken en wij iets meer zijn dan alleen collega’s heb ik aangegeven dat het mij een fantastisch plan leek om samen met hem naar Frankrijk te gaan.
Ook ik heb enkele vervelende ervaringen met kanker gehad. Enkele jaren geleden zijn mijn moeder, mijn schoonmoeder en mijn beste vriend aan kanker overleden. De betrokkenheid met Hans is erg groot. Als buitenstaander voel je je volstrekt onmachtig en kan je je familie/vrienden helaas alleen maar bijstaan met sterkte, troost, humor en respect.
Gelukkig kan ik mij nu inzetten om wellicht maar een heel klein steentje bij te dragen aan de strijd tegen deze vreselijke ziekte. Maar vele kleine steentjes vormen een kei, en meerdere keien weer een rots.
“Alleen een dwaas blaast tegen de wind in, maar met zijn allen veranderen we zijn richting”
Dit is de slogan van de stichting Alpe d’HuZes, een slogan die ik geheel onderschrijf en waar ik mij volledig voor zal inzetten.

Pieter Vlemmings

Mijn naam is Pieter Vlemmings. Ik ben 42 jaar en woonachtig in Heeze (de parel van Brabant). Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. In het dagelijkse leven ben ik werkzaam als schade-expert bij Achmea Schade Service de divisie brand. Sporten is een belangrijk deel van mijn leven. Ik vind het prettig om te hard te lopen, fietsen en te tennissen. Naarmate je ouder wordt realiseer dat dit niet allemaal vanzelfsprekend is en des te meer kan ik van het actief bezig zijn genieten.
Tijdens diverse vakanties heb ik met vrienden al de nodige bergen beklommen. Wat mij betreft iedere keer weer afzien, ja en wat mij betreft echt af zien. Des te groter is wel de voldoening als je boven aankomt. Mijn doelstelling is om de Alpe drie keer te beklimmen. Verantwoord afzien maar zeker niet opgeven.

Stalen ros
Tja, met dit gereedschap moet het gebeuren. Nog wat sleutelen aan de versnellingen en de bandjes vervangen en dan maar gaan……………….

Motivatie
Mijn belangrijkste reden om mee te doen is vooral geld in te zamelen voor het goede doel. Dit in combinatie met een sportief evenement. Zo probeer ik mijn bijdrage te leveren aan diegene die door deze ziekte getroffen worden. Het is goed om naast de hectiek van de dag stil te staan bij het feit dat niet alles vanzelfsprekend is. Met respect heb ik de film van Leo en Hans van de vorige beklimming gezien.
Kortom via deze weg een hart onder de riem voor diegene die deze verschrikkelijke ziekte hebben en uiteraard zodoende een bijdrage voor noodzakelijk onderzoek.

José en Henk Komduur


Ik ben José Komduur, getrouwd met Henk en moeder van 3 geweldige dochters. In het gezelschap van de andere fietsers van dit team voel ik me 'een vreemde eend in de bijt', want ik ben tot nu de enige fietsende vrouw - zonder ervaring - en werk niet bij Achmea Interpolis. Mijn man Henk wel. Toch voel ik me heel welkom en geinspireerd door ieders enthousiastme. Vorig jaar in mei 2007 ging ik naar de huisarts vanwege een bultje dat ik in mijn lies voelde. Een paar onderzoeken en spannende weken verder bleek ik eierstokkanker te hebben. Na twee grote buikoperaties en 6 chemokuren kreeg ik in december het geweldige bericht 'schoon' te zijn. Blij en dankbaar zijn we, maar toch ook nog regelmatig onzeker, met name elke 3 maanden rond de controles. Helaas voor mij is de kans behoorlijk groot dat de kanker weer terugkomt, maar ik hoop dat dat nog heel lang niet het geval is. Toen ik vanaf mijn bed in de kamer met mijn kale koppie veel televisie keek, zag ik ook een gesprekje met een jonge vent die vertelde over zijn training voor de Alpe d'Huzes vlak na zijn chemokuren. Dat maake bij mij grote indruk.Nu ik dan zelf aardig hersteld ben (mede door het revalidatieprogramma 'Herstel en Balans') en graag verder wil trainen maar wel met een doel en via Hans, Leo en mijn Henk deze fietsuitdaging ter sprake kwam, was het puzzeltje snel gemaakt: Ik wil een keer naar de top! Ik wil me heel graag inzetten om veel geld voor het KWF te verzamelen. Onderzoek is heel belangrijk, er is nog zoveel te ontdekken over deze akelige ziekte. We hebben veel meegemaakt, verdriet, pijn, en ook heel mooie ervaringen en we hebben intens beleefd: OPGEVEN IS GEEN OPTIE!! Ps. op de foto ben ik aan het genieten en ontspannen maar ik beloof me helemaal suf te gaan fietsen!

Edward Lansbergen

Mijn naam is Edward Lansbergen, woon in Maasland (gemeente Midden-Delfland) en ben 39 jaar oud. Ik ben getrouwd met Linda en we hebben een dochter (9) en twee zonen (7 en 4). Een heerlijk gezin waar ik erg van geniet. Sinds 1999 werk ik als schade-expert in de glastuinbouw voor Achmea Schadeservice Brand & Varia.

Na 25 jaar met veel plezier actief gevoetbald te hebben, ben ik op mijn 32e daar mee gestopt. Dit was mijn eigen keuze. De hoofdrede was de gezinsuitbreiding om zodoende ook weer eens de gehele zaterdag thuis te zijn. Ook wilde ik op mijn sportieve hoogtepunt stoppen en niet wachten totdat anderen zouden zeggen dat het beter is om te stoppen.

Sporten vind ik belangrijk en vooral leuk. Zeker als je het in groepsverband kan doen. Daarom ben ik gaan hardlopen bij een vereniging. Na een paar halve marathons gelopen te hebben, kreeg ik last van mijn lies. Toen de fysio mij niet verder kon helpen is er in het ziekenhuis artrose in mijn heup vastgesteld. Hardlopen is mij hierna afgeraden en bovendien was het ook niet meer mogelijk. Na enige tijd bij de pakken neergezeten te hebben, heb ik er zelf voor gekozen om samen met kameraden te gaan racefietsen. Dit is het enige dat sportief gezien nog mogelijk is voor mij. Ik ben het heel erg leuk gaan vinden. Door mijn beperking in mijn heup gaat het de ene keer beter dan de andere. Pijnvrij fietsen is er nooit bij maar het is momenteel nog acceptabel. De toerversie van de Amstel Gold Race (150 km) heb ik ondertussen drie keer mogen en kunnen rijden.

Er moet een keer een kunstheup geplaatst worden. De vraag is alleen WANNEER? Gezien mijn jonge leeftijd en de beperkte levensduur van een nieuwe heup, wordt geadviseerd om daar nog mee te wachten. De keuze hierin is aan mij. De moeilijkheid hierin is om het moment vast te stellen dat mijn levensvreugde door de pijn te veel beïnvloed wordt.

Vorig jaar zijn mijn collega’s Hans en Leo als vrijwilleger voor een Rabobank team meegegaan met Alpe d’Huzes 08. Na het zien van een indrukwekkende film hiervan en de melding dat onze expertisedienst zelf een team ging formeren, wist ik genoeg.
Dit is een heel goed doel en een ideale gelegenheid om mijn sportieve grenzen op te zoeken. Nu kan het ten slotte nog!!

Net zoals volgens mij iedereen heb ik ook mensen in mijn omgeving die met kanker te maken hebben of hebben gehad. Deze vreselijke ziekte is voor mij moeilijk te accepteren en geeft mij een gevoel van machteloosheid. De mensen die dit overkomen hebben geen keuze en moeten de strijd tegen de ziekte aangaan.

Door me op 4 juni 2009 maximaal in te zetten en de strijd aan te gaan met de Alpe, hoop ik veel sponsorgeld bij elkaar te verzamelen en daarmee mijn steentje bij te dragen.
De vorm van de dag en mijn fysieke gesteldheid zullen bepalen hoeveel keer ik de Alpe ga beklimmen. Eén ding is zeker, aan mijn inzet zal het niet gaan liggen. Opgeven is geen optie!!

Theo Koster

Mijn naam is Theo Koster, 49 jaar en woonachtig in Oisterwijk. Ik werk als schade- behandelaar bij Interpolis. Mijn hobby's zijn (zaal)voetbal, spinning en fietsen.

Tijdens een vakantie in 2006 deed ik mijn eerste beklimming...de Mont Ventoux. In 2007 is daar 2 keer de Alpe d'Huez bij gekomen.

In september kwam ik toevallig in "aanraking" met Alpe d'HuZes. Nadat ik de site "opgevenisgeenoptie" had bezocht en na de 1e teambespreking besloot ik om de sportieve uitdaging aan te gaan.
Dat er ook nog een goed doel aan gekoppeld is maakt de uitdaging alleen maar mooier.

Ieder heeft zo zijn eigen motivatie om deel te nemen. De één doet het omdat bij hem zelf kanker werd vastgesteld of bij een vriend of familielid. De ander doet mee om sportieve redenen. Maar iedereen heeft uiteindelijk maar 1 doel en dat is de strijd aan te gaan tegen kanker. En daar gaat het om. Wij als Team Alpe d'Achmea gaan ons uiterste best doen om zoveel mogelijk geld binnen te halen voor het KWF.

Ik ga de komende maanden flink trainen om de Alpe d'Huez op 4 juni 2009 zes keer te bedwingen.
Opgeven is geen optie