Mijn naam is Edward Lansbergen, woon in Maasland (gemeente Midden-Delfland) en ben 39 jaar oud. Ik ben getrouwd met Linda en we hebben een dochter (9) en twee zonen (7 en 4). Een heerlijk gezin waar ik erg van geniet. Sinds 1999 werk ik als schade-expert in de glastuinbouw voor Achmea Schadeservice Brand & Varia.Na 25 jaar met veel plezier actief gevoetbald te hebben, ben ik op mijn 32e daar mee gestopt. Dit was mijn eigen keuze. De hoofdrede was de gezinsuitbreiding om zodoende ook weer eens de gehele zaterdag thuis te zijn. Ook wilde ik op mijn sportieve hoogtepunt stoppen en niet wachten totdat anderen zouden zeggen dat het beter is om te stoppen.
Sporten vind ik belangrijk en vooral leuk. Zeker als je het in groepsverband kan doen. Daarom ben ik gaan hardlopen bij een vereniging. Na een paar halve marathons gelopen te hebben, kreeg ik last van mijn lies. Toen de fysio mij niet verder kon helpen is er in het ziekenhuis artrose in mijn heup vastgesteld. Hardlopen is mij hierna afgeraden en bovendien was het ook niet meer mogelijk. Na enige tijd bij de pakken neergezeten te hebben, heb ik er zelf voor gekozen om samen met kameraden te gaan racefietsen. Dit is het enige dat sportief gezien nog mogelijk is voor mij. Ik ben het heel erg leuk gaan vinden. Door mijn beperking in mijn heup gaat het de ene keer beter dan de andere. Pijnvrij fietsen is er nooit bij maar het is momenteel nog acceptabel. De toerversie van de Amstel Gold Race (150 km) heb ik ondertussen drie keer mogen en kunnen rijden.
Er moet een keer een kunstheup geplaatst worden. De vraag is alleen WANNEER? Gezien mijn jonge leeftijd en de beperkte levensduur van een nieuwe heup, wordt geadviseerd om daar nog mee te wachten. De keuze hierin is aan mij. De moeilijkheid hierin is om het moment vast te stellen dat mijn levensvreugde door de pijn te veel beïnvloed wordt.
Vorig jaar zijn mijn collega’s Hans en Leo als vrijwilleger voor een Rabobank team meegegaan met Alpe d’Huzes 08. Na het zien van een indrukwekkende film hiervan en de melding dat onze expertisedienst zelf een team ging formeren, wist ik genoeg.
Dit is een heel goed doel en een ideale gelegenheid om mijn sportieve grenzen op te zoeken. Nu kan het ten slotte nog!!
Net zoals volgens mij iedereen heb ik ook mensen in mijn omgeving die met kanker te maken hebben of hebben gehad. Deze vreselijke ziekte is voor mij moeilijk te accepteren en geeft mij een gevoel van machteloosheid. De mensen die dit overkomen hebben geen keuze en moeten de strijd tegen de ziekte aangaan.
Door me op 4 juni 2009 maximaal in te zetten en de strijd aan te gaan met de Alpe, hoop ik veel sponsorgeld bij elkaar te verzamelen en daarmee mijn steentje bij te dragen.
De vorm van de dag en mijn fysieke gesteldheid zullen bepalen hoeveel keer ik de Alpe ga beklimmen. Eén ding is zeker, aan mijn inzet zal het niet gaan liggen. Opgeven is geen optie!!
