Paul van den Hoven

Hallo, mijn naam is Paul van den Hoven. Ik ben 41 jaar jong en woon samen met mijn partner, Mirjam, en mijn 3 kinderen Tymo, Bowi en Vinz in het Betuwese dorpje Maurik.
Op de boerderij hebben wij honden, rijpaarden en katten.

Sinds juni 2007 ben ik net als veel teamgenoten werkzaam als schade-expert bij Achmea Schadeservice.

Tot de geboorte van mijn oudste zoon Tymo heb ik veel aan sport gedaan. Ik heb tot mijn 20ste jaar heb ik gevoetbald bij de voetbalclub Elinkwijk in Utrecht. Hierna heb ik enkele jaren diverse sporten, basketbal, tennis, voetbal en ½ triatlons gelijktijdig als KVV bij de Koninklijke Luchtmacht beoefent.
In verband met diverse blusseres die ik heb opgelopen tijdens het basketballen heb ik mij hierna geleidelijk mijn sportactiviteiten aangepast en afgebouwd.
De afgelopen 10 jaar ben ik een fanatiek tennisser geweest maar doordat een gezin veel tijd vraagt ben ik sinds enkele jaren zonder sportclub.
Voor de nodige in- en ontspanning ben ik actief als mountainbiker. Hierbij fiets ik in Amerongen een fietsparcour waarbij de Amerongse berg het middelpunt is.

Via collega’s hoorde ik dat voor het KWF een team was samengesteld om voor het goede doel te gaan fietsen in Frankrijk. De vraag die ik mij toen gesteld heb was, zou ik dat wel aankunnen die vele kilometers bergop.
Hierna heb ik een van de teambijeenkomsten bijgewoond en ik was meteen om.

De afgelopen jaren hebben in mijn directe omgeving ook vrienden en familie te maken gekregen met kanker. De strijd die dat met zich meebrengt heeft mij tevens doen beslissen dat het een voorrecht is om voor het KWF te mogen fietsen.

De reden dat ik mee ga doen met de Alpe d’Huzes is tweeledig.
Ten eerste vind ik het goed om deze verschrikkelijke ziekte op deze sportieve wijze onder de aandacht te brengen en hiermee geld in te kunnen zamelen voor het KWF.

Ten tweede wil ik net als de mensen die dagelijks geconfronteerd worden door kanker grenzen verleggen en mij voorhouden dat opgeven geen optie is.

Cristel Princen

Hoi allemaal,

Mijn naam is Cristel Princen. Ook ik werk bij Achmea en wel bij Interpolis. Ik werk als schadecorrespondent op de afdeling Brand Bedrijven. Ik ben 42 jaar en getrouwd met Barend. We wonen in Goirle, een gezellig dorp gelegen tussen Tilburg en de Belgische grens. We hebben twee heerlijke, sportieve zoontjes, Tim (10 jaar) en Luuk (8 jaar). Beide zijn fanatieke voetballers en schaatsers. Dat sporten hebben ze niet van een vreemde. Zowel Barend als ik sporten graag. De kids gaan als het kan met ons mee. Voor dit evenement krijgen ze zelfs vrij van school. Ze vinden het geweldig dat ze er bij mogen zijn.

Vanaf mijn zesde jaar tot mijn 21e speelde ik handbal. Ook zwom ik vaak en in de winter schaatste ik op mijn kunstschaatsen die norenrijders achterna. Later in mijn studententijd ben ik zelf op noren gaan schaatsen. Samen met Barend reed ik veel schaatswedstrijden en we gaven aan veel mensen schaatsles (zelfs aan één van mijn teamgenoten nu, Ad Timmermans). Barend en ik reden samen de Elfstedentocht. Een geweldige uitdaging en een niet te vergeten ervaring voor het leven!
Om voor de winters weer fit te zijn, trainden we in de zomer. Ja, daar komt de link met het fietsen. Inderdaad, fietsen, fietsen, fietsen en nog eens fietsen. De Franse Alpentoppen hebben we bijna allemaal beklommen. Maar dat was toen. Zoals het bij vele gezinnen met jonge kinderen gaat, schiet het sporten er vaak bij in. Schaatsen en fietsen kost veel tijd, dus ben ik na de geboorte van de kinderen gaan hardlopen en gaan tennissen. Ik liep de Tilburgse Ten Miles en deed mee aan de Warandeloop. Echter de laatste twee jaar is er van het sporten niet zo veel terecht gekomen. Nu de vraag kwam of ik mee wilde doen aan dit geweldige evenement was het wel even schrikken. Zou ik het nog kunnen, die berg op?

Het zal al met al een hele uitdaging worden om op 4 juni die berg te beklimmen. Maar één ding is zeker, opgeven is inderdaad geen optie!!!

Want ook in onze familie hebben we de laatste tijd te maken gehad met kanker. Soms werd de strijd gewonnen, maar helaas ook al een aantal keren niet. De medische wereld kan al veel, maar jammer genoeg nog niet alles. Er is daarom veel geld nodig om verdere onderzoeken te doen. Ik hoop met het meedoen aan de Alpe d´HuZes mijn steentje te kunnen bijdragen. Hopelijk komt er nog een tijd dat het mogelijk is alle mensen te genezen van deze ernstige ziekte.
Ik ga daarom op 4 juni mijn uiterste best doen om die berg te beklimmen en ik weet zeker dat het een paar keer gaat lukken!

Harrie Loonen

Hallo, ik ben Harrie Loonen.
Karel denkt wel dat hij de oudste is van het illustere gezelschap, maar daar ga ik royaal overheen. Ik ben 56 jaar jong, ben getrouwd met Mia.
Wij hebben 3 kinderen, Anja van 25, Hendrik-Jan van 23 en Mirjam van 21 jaar. Anja is inmiddels het huis uit zodat we thuis nog met vieren zijn.
Ik woon in het buitengebied van Haghorst, een kleine kern aan het Wilhelminakanaal in de gemeente Hilvarenbeek.
Sinds ik gestopt ben met voetballen, zo rond mijn 35-ste jaar ( op deze leeftijd weet je dat zo precies niet meer ) ben ik gaan fietsen. Eerst op en neer naar kantoor, maar al gauw heb ik me aangesloten bij de plaatselijke toerfietsclub. Zo’n 20 jaar fiets ik al regelmatig op de zondagochtend over de Brabantse dreven. Vooral van de bijzondere tochtjes naar de Ardennen en dergelijke geniet ik volop.
Later heb ik andere uitdagingen opgezocht. Met mijn hele gezin hebben we de Vierdaagse van Nijmegen gelopen, Kennedymarsen gewandeld. Daarna met mijn zoon de marathon gelopen en met hem ook samen de Roparun mee gelopen met een Interpolisteam.
Met name dit laatste was een fantastische unieke belevenis. Samen met een heel team het hele Pinksterweekend inzetten voor het goede doel. Als je dan vlak voor de aankomst langs de Daniël den Hoed-kliniek loopt, waar het verplegend personeel samen met patiënten, buiten staat om je aan te moedigen, voel je geen vermoeidheid meer en moet je een traan wegpinken.

Toen ik voor het eerst van het Alpe d’Huez-team Achmea hoorde, dacht ik dat het een beperkt select gezelschapje was. Nu blijken het echter allemaal collega’s te zijn, die ik bijna allen ken en met wie ik regelmatig contact heb.

Hoe ouder je wordt ( en ik mag dat zeggen ), hoe meer je beseft wat je gezondheid betekent. Om je heen zie je mensen na een lange, moeizame strijd wegvallen, collega’s, fietsmaten, buren.
Je samen met anderen inzetten voor de strijd tegen kanker, is alle sportieve inspanning waard. Er zijn zoveel mensen, die het lot treffen met deze vreselijke ziekte te maken te krijgen. Morgen kan ik het zelf ook hebben.
Daarnaast wil ik dat geweldige teamgevoel van de Roparun (maar dan anders) nog eens beleven !!!
Hoewel ik de Alpe d´Huez nog nooit gezien heb, ga ik toch voor zes keer.
Opgeven ? Nee, dat niet !

Karel van Doorn

Hallo, ik ben Karel van Doorn, zo ver ik weet de oudste van het stel (52, en vier dagen ouder dan de captain), en zeker de minst ervaren fietser. Marianne en ik hebben vier kinderen, een schoonzoon, schoondochter, en zes kleinkinderen, en wonen aan de zuidrand van de prachtige Veluwe.

Naar mate je ouder wordt zie je om je heen steeds meer gezonde sterke mensen geconfronteerd worden met een strijd die je niemand toewenst. Familieleden, vrienden en collega’s, kanker komt steeds dichter in je nabijheid. Toen ik verleden jaar voor het eerst van de actie hoorde vond ik het doel direct de moeite waard, maar zelf meedoen kwam niet in me op. Tot in september, al pratend met collega’s, het kwartje viel: Ik ga ervoor!

Fiets gekocht, en mijn eerste kilometers gemaakt. Valt nog niet mee zo’n Grebbeberg, en dat dan veertien kilometers aan een stuk?. Omdat ik geen fietser ben (althans op dit moment) leek het me het beste mezelf te presenteren zoals men een expert verwacht: in het pak. Tussen alle teamleden die regelmatig fietsen zal ik zeker opvallen. De kenners zien het achterlicht op de fiets: iemand zal de rode lantaarn moeten dragen, en ik zal me daar niet voor schamen. Mijn doel: eerst maar eens zien überhaupt die berg op te komen, dat moet een peulenschil zijn, vergeleken met de strijd die sommigen van ons meemaken.

Stoppen? In geen geval!

Harold Heerdink

Hallo, mijn naam is Harold Heerdink. Ik ben 35 jaar jong en getrouwd met Sonja. We hebben een dochter van twee jaar jong. Ze heet Sophie en krijgt op tweede kerstdag ’08 een zusje, tenminste als de ooievaar zich aan de planning houdt. Samen wonen wij in Lieshout en zijn wij druk doende onze verhuizing (binnen Lieshout) voor te bereiden. Deze staat gepland op 8 december 2008.

Sinds 2006 ben ik als schade-expert aansprakelijkheidsverzekeringen en technische verzekeringen werkzaam bij Achmea Schadeservice. Dat doe ik met veel plezier. Ik werk in een leuk team van experts waaronder vele sportievelingen.

Sport speelt in mijn leven een belangrijke rol; ontspannend, inspannend, uitdagend, grenzen verleggen en resultaten boeken. Ik heb ruim 10 jaar badminton gespeeld. Later ben ik gaan fitnessen, tennissen en fietsen. Drie sporten naast elkaar beoefenen was echter een beetje te veel van het goede gezien andere leuke bezigheden naast werk, privé en sport. Daarom koos ik voor één sport; FIETSEN.

Mountainbiken is mijn passie. Ik woon nabij een bosrijke omgeving waar je mij regelmatig kunt vinden op mijn tweewieler. Sinds vorig jaar fiets ik in het MTB-seizoen elke zondagochtend een georganiseerde veldtoertocht in Brabant. Collega en Alpe d’Achmea teamlid René Kleinsman kom ik dan ook regelmatig tegen.

Samen met René heb ik eind augustus deelgenomen aan de Houffamarathon in Houffalize (Belgische Ardennen). Een MTB-tocht van 75 kilometer. Het was mede door de weersomstandigheden een slijtageslag die ons met de neus op de feiten drukte; trainen, trainen, trainen en nog eens trainen………..

Tijdens de zomermaanden leg ik regelmatig mijn fietsje in de auto om gepijlde mtb-routes in Zuid-Limburg te fietsen. Geweldige omgeving daarzo met meestal een bourgondische afsluiting.

Waarom Alpe d’HuZes?
Kanker is een nare ziekte. Iedereen heeft er direct of indirect mee te maken of te maken gehad. Ook ik heb helaas die ervaring binnen mijn familie en vriendenkring. Gelukkig is kanker in vele gevallen te genezen. Nog altijd wordt medische vooruitgang geboekt in dat opzicht. Daarvoor is natuurlijk wel veel geld nodig. Alpe d’Huzes is een enorme happening waarvoor sponsors veel geld bij elkaar brengen. Ik vind het geweldig dat ik mijn steentje daar aan bij kan dragen door een sportieve inspanning te leveren. Ik ga voor vier beklimmingen op 4 juni 2009!!!!!!!!!!!!!!!!!

Hans de Kler

Hallo, ik ben Hans de Kler, 46 jaar jong, getrouwd met Ilse en vader van drie prachtige kinderen van 12, 15 en 17 jaar. Ik ben woonachtig in Zuidlaren in het prachtige Drenthe. Ook ik ben net als veel van mijn teamgenoten werkzaam als expert bij Achmea Schadeservice.

Wat mijn sportverleden betreft heb ik vroeger zeer fanatiek aan onderwaterhockey (ja dat bestaat echt) gedaan maar sinds ik in 1994 vanuit het Westen naar Drenthe ben verhuisd is mijn sportcarrière enigszins ingedut. Circa 5 jaar geleden ben ik door wat buurmannen overgehaald om te gaan mountainbiken en zo is het fietsen begonnen. Na de mountainbike is de racefiets om de hoek komen kijken en ben ik sinds 4 jaar lid van de plaatselijke fietsclub. Ik heb het fietsen als een prettige uitlaatklep ontdekt hoewel het door onze drukke werkzaamheden wel eens in het gedrang komt. Bijzondere tochten of beklimmingen kan ik niet tot mijn CV rekenen maar het vaak heel diep moeten gaan is me niet vreemd wanneer ik met mijn zeer fanatieke buurmannen op pad ga.

Wat bezielt een mens om in één dag zo vaak mogelijk de Alp d’Huez op te fietsen. Ik zal dat trachten uit te leggen. Vorig jaar heb ik van de collega’s Hans Bouwhuis en Leo Smits gehoord en gezien wat de Alp d’HuZes kan betekenen in financiële en emotionele zin voor mensen. Toen ik dit jaar van collega Hans Bouwhuis vernam dat het idee er was om in 2009 een eigen fietsteam mee te laten doen, bekroop mij een bijzonder gevoel. Ik dacht gelijk aan deelname met in mijn achterhoofd een steuntje te zijn voor onze collega Hans Bouwhuis. Toen hij me aangaf dat wanneer ik twee keer die berg op ga hij mijn grootste supporter zal zijn wist ik het zeker: ik ga die berg zo vaak ik kan beklimmen. Ik hoop dat ik door mijn deelname hem en zeker ook zijn familie hiermee een steuntje in zijn rug kan geven. Mijn bewondering is groot voor de manier waarmee hij (en zeker ook zijn vrouw) met zijn ziekte om gaat. Daarbij zal ik tevens trachten te zorgen voor een financiële bijdrage waarmee ik ook anderen tot dienst ben. Want dat veel mensen met deze vreselijke ziekte te maken hebben en wat dat voor impact met zich meebrengt ben ik me inmiddels wel bewust geworden.

Ik hoop op 4 juni 2009 vier keer de berg op te gaan. Ik weet dat het voor mij een zware dobber zal zijn die in het niet valt bij wat mensen die met kanker geconfronteerd worden moeten doormaken. En dan ook nog dag in dag uit.
Inmiddels ben ik aan de eerste extra trainingen begonnen waarbij ik een ding voor ogen houd: Opgeven is geen optie!

René Kleinsman

Hoi, mijn naam is René Kleinsman, 48 jaar jong, 24 jaar getrouwd met Marie-Claire en vader van 3 kanjers. Tot zover het cijfermateriaal. Ook ik werk als schade-expert Brand bij Achmea Schadeservice. Zo kan het eigenlijk niet anders of je word positief besmet met het Alpe d’Huzes virus.

Als collega’s zijn we rare vogels. We werken vrij solistisch vanuit een kantoor thuis. Dagelijks gaan we alleen op pad om problemen op te lossen. Een vrij en onafhankelijk beroep. Maar als er grotere calamiteiten zijn, pakken we het met een paar man op. Als het echt bijzonder is, denk bijvoorbeeld aan de overstromingsschades in Limburg en de vuurwerkramp in Enschede, dan wordt er een groot team opgezet. Het maakt eigenlijk niet uit wat er ook gebeurd. Als het nodig is zoeken we elkaar op en gaan we ervoor. Die spirit is geweldig. Je kunt echt veel voor mensen betekenen die in de problemen zitten. Die teamspirit gaan we nu gebruiken in de strijd tegen kanker.

Naarmate je ouder wordt zie je meer om je heen gebeuren. Mensen worden ziek. De een wordt beter, de ander is er soms in een keer niet meer. Af en toe voelt dat heel onrechtvaardig. Je bent je bewust van je eigen geluk. Je koestert dat, maar weet dat niemand garantie krijgt. Je wilt meevechten in de strijd die wordt gestreden. Alle kleine beetjes helpen. Een van die strijders is Hans Bouwhuis en laten we daarbij zijn vrouw Geesje en hun kinderen niet vergeten. Wát een karakter heeft dat gezin. Vorig jaar hebben Hans en Leo in een tentje bij mij en vele anderen wat los gemaakt. We hebben toen geld bij elkaar gesprokkeld. Nu is het tijd voor het grote werk.

Ik ben redelijk sportief. Twee keer tennissen en een keer mountainbiken per week. Het niveau ligt niet zo hoog, maar stil zitten kan ik niet goed en lekker buiten bezig zijn is heerlijk. Verstand op nul en blik op oneindig. Lekker je hoofd leegmaken. Ik heb nog nooit een berg als een Alpe d’Huez opgefietst, maar met veel oefenen, een paar andere velgjes met wegbandjes en doorzettingsvermogen moet ik drie keer die verrekte berg op kunnen komen. Wie weet zit er nog meer in.

Met mijn enthousiasme wil ik zo veel mogelijk geld inzamelen. Het is prachtig dat iedere Euro door het anti strijkstok beleid 1-op-1 naar een van te voren uitgezocht project van de Kankerbestrijding gaat. Op deze manier zullen er steeds meer winnaars uit de strijd komen. Prachtig toch?

Arjan ter Maat

Mijn naam is Arjan ter Maat. Ik ben 40 jaar en woonachtig in de mooie Achterhoek, in het oosten van het land. Ik woon samen en heb twee kinderen, een zoon en dochter. Net als een aantal van mijn fietscollega’s ben ik schade-expert bij Achmea Schadeservice.

Tot mijn 32e heb ik met veel plezier gevoetbald. Toen brak ik mijn enkel. Na een jaar heb ik voorzichtig de training hervat. Niet lang daarna werd tijdens training mijn knie in puin geschopt. Omdat ik inmiddels een ATB-fiets had heb ik de voetbalschoenen in de wilgen gehangen. Sinds 3 jaar ben ik lid van de plaatselijke fietsclub. Vanaf dat moment heb ik ook een racefiets. Ik vind het rondtoeren op de racefiets leuker dan op de ATB. Het is veel socialer en gezelliger dan op de ATB, dan fiets je voornamelijk in het bos achter elkaar.

Met de club worden regelmatig de heuvels in Limburg of het Duitse Sauerland opgezocht. Afgelopen zomer heb ik in de Franse Jura een aantal bergen beklommen. Het blijft afzien. Bovengekomen geeft dat altijd weer een goed gevoel.
Een aantal leden van de fietsclub hebben in de Alpen gefietst. Alleen maar enthousiaste verhalen. Ik had me dus voorgenomen om daar ook eens te gaan fietsen. Toen het mailtje van Leo kwam hoefde ik niet lang na te denken.

De reden van het evenement is perfect, zeker omdat wij in onze familie een aantal keren met die vreselijke ziekte te maken hebben gehad. Gezondheid is een groot goed en zeker geen vanzelfsprekendheid. Persoonlijk vind ik het een sportieve uitdaging te kijken waar mijn grens ligt en hiermee gelijktijdig een goed doel te steunen. Opgeven is geen optie. Groet, Arjan ter Maat

Ad Timmermans

Hallo, ik ben Ad Timmermans en woon samen met mijn vrouw Jeanne en kinderen Stijn (22), Geert (20) en Ingrid (19) in het Brabantse Diessen. Ik ben 50 jaren oud en werk als productmanager MKB bij Interpolis. Sport staat centraal in mijn leven en ben wat dat betreft nog erg ambiteus. In de zomer doe ik veel aan fietsen en skeeleren. Gedurende de winter doe ik aan mountainbiken en marathonschaatsen. Dit laatste doe ik in wedstrijdverband en geef daarin ook training. Ik stel voor mezelf jaarlijks doelen, zoals in de winter deelname aan de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Dat doe ik ook voor de zomer en vanaf het eerste moment dat ik vernam van de ervaringen van Leo en Hans bestond er voor mij geen twijfel. 

Mijn deelname aan de editie 2009 staat in het teken van dankbaarheid. Dankbaar omdat ik kan doen wat ik doe, zonder belemmerd te worden. Ik zie me heen dat het niet iedereen in dezelfde mate is gegund en dat raakt me diep. Het gevoel van onmacht overheerst. De sportieve kant van de deelname is voor mij dan ook ondergeschikt aan het hogere doel: op basis van saamhorigheid met het team een zo goed mogelijk resultaat krijgen voor het KWF. Daar wil ik me optimaal voor inzetten. Eén dag de grenzen opzoeken, dit in het teken van ‘opgeven is geen optie’. Maar die ene dag staat in geen enkele verhouding tot degene die de echte strijd tegen kanker voeren. Deze mensen dwingen met hun positieve houding een diep respect af. Zij hebben geen keuze, maar wij wel. Ik kijk er erg naar uit om met ons team de voorbereiding te doen en toe te leven naar 4 juni 2009. En we zullen slagen, daar ben ik van overtuigd.

Hans en Geesje Bouwhuis

Natuurlijk willen wij niet ontbreken, in de voorstelronde van team Alpe d’Achmea. Hoewel we niet tot de groep renners behoren, voelen we ons als vrijwilligers nauw betrokken bij Alpe d’HuZes, en bij dit team in het bijzonder.

Wij zijn Hans en Geesje Bouwhuis, we zijn ruim 20 jaar getrouwd, en wonen samen met onze 3 pubers in Heino. Hans werkt als schade-expert (brand/agrarisch) bij Achmea/Interpolis, en ik werk als leraarondersteuner met een kleine groep zeer laag functionerende kleuters (meervoudig complex gehandicapten).

Vorig jaar kwam de oproep voor vrijwilligers voor Alpe d’Huzes 2008 op Hans pad. Toen Hans me vertelde dat hij mee wilde, kon en wilde ik niets anders dan hem hierin stimuleren. Het is goed om te weten dat Hans sinds 2003 zelf kanker heeft, en de afgelopen jaren met ups en downs door gekomen is. Steeds hebben we geprobeerd om zo gewoon mogelijk door te leven, positief te blijven, en telkens weer op zoek te gaan naar uitdagingen en gebeurtenissen om naar uit te kijken. 

Alpe d’HuZes werd een van die gebeurtenissen. De voorbereidingen gingen steeds vastere vorm aan nemen, en uiteindelijk was het moment daar dat Hans samen met collega en maatje Leo Smits naar Frankrijk ging. Dat de kreet “Hans en Leo in één tentje” tot een inzameling onder de collega’s en vervolgens via een filmpje tot een heus team Alpe d’Achmea uit zou groeien, konden ook zij op dat moment niet vermoeden. 

Tijdens  Alpe d’HuZes 2008 zat ik op de grote dag met kromme tenen in mijn schoenen thuis achter de PC, alles zo goed mogelijk volgend en telkens weer blij met een nieuw stukje op de site, die op deze dag bij gehouden werd met hulp van de Bloggers.  Voor mij was op dat moment duidelijk dat ik alles op alles zou zetten om in 2009 zelf ook mee te gaan.

Dat Hans na het succes afgelopen jaar op “herhaling” wil is niet zo raar. Aan iedereen die het horen wil, heeft hij zijn verhaal verteld, het filmpje van Leo laten zien, of op een andere manier Alpe d’HuZes gepromoot. Bovendien is het ontstaan van team Alpe d’Achmea een direct gevolg van de activiteiten van Hans en Leo in 2008 en voelen we ons mede verantwoordelijk voor hun prestatie. Fietsen zit er voor ons niet in, maar ondersteunen van dit team, en vrijwilligerswerk doen voor alle renners wel! 

Kanker is deel van ons leven, maar we proberen (nog steeds) om kanker niet ons leven te laten bepalen. Daarbij is het voor ons belangrijk om naast onze eigen sores, ons ook te blijven richten op andere belangrijke en leuke dingen in het leven. Naast het motto van Alpe d’HuZes: Opgeven is geen optie!,  staat ook ons eigen motto: Als niets zeker is, is alles mogelijk!, bij ons hoog in het vaandel. 

Hans en Geesje Bouwhuis 

Ad Pelders

Mijn naam is Ad Pelders, ben 51 jaar en woon in Brielle. Ik ben getrouwd met Karin en heb twee dochters. Ik ben schade expert op het agrarisch vlak, dat doe ik al bijna twintig jaar, voorheen voor Interpolis, en tegenwoordig voor Achmea schadeservice. Fietsen doe ik al een jaar of dertig met regelmaat. Een fiets is gemakkelijk, die staat altijd klaar, of je laat bent of vroeg. Je hoeft niets uit te leggen en niets te zeggen, je kunt er altijd opstappen.

Momenteel fiets ik met een groepje leeftijd genoten op zondag en in de zomer op woensdag avond. Dat groepje is inmiddels uitgedund tot een vaste kern van 4 man. Grote toertochten rijdt ik niet meer, heb ik vroeger wel veel gereden. Momenteel is het meestal een rondje Renesse. Ik ben dus meer van blik op oneindig en bijten tegen de wind in. Klimmen is niet mijn sterkste punt, maar daar gaat aan gewerkt worden.

Waarom fiets ik mee? Ik zeg wel eens het vervelende van ouder worden is dat de mensen om je heen van alles krijgen. Hoe ouder je wordt hoe vaker je met de neus op de feiten wordt gedrukt. Zeker in het geval van kanker denk je dan: “Nee hé, hoe gaat dit nu weer aflopen. Want op een of andere manier lijkt het net of alleen de aardigste en sympathiekste mensen deze ingrijpende boodschap krijgen.

Binnen de kring van collega’s zijn Hans Bouwhuis, Jos Jansen en Hennie met kanker geconfronteerd, maar ook andere collega’s doordat hun echtgenote ziek is. Daarnaast zijn er in de woonomgeving, de ruimere kring van collega’s en in de kennissen kring mensen waarbij het “foute boel” is zoals veel Nederlanders zich minder tactisch uitlaten.

In de eerste plaats hoop ik dat ik door het neerzetten van een respectabele prestatie deze ingrijpende en verschrikkelijke ziekte bij mensen onder de aandacht breng. En dan niet alleen de ziekte maar ook de mensen die het hebben of gehad hebben. De beklimming van de Alpe d’Huez is een kwestie van vele pedaalomwentelingen rond, om per keer een klein stukje verder boven te komen. Ik zie mijn bijdrage als een van die stukjes om kanker te boven te komen. Hoewel zo’n pedaalslag op de hele klim bijna niets lijkt kom je toch uiteindelijk bij de top.

Leo Smits

Hallo, ik ben Leo Smits en ben 52 jaar oud. Ik woon in Nijverdal, samen met mijn vrouw en nog twee inwonende kinderen. Ik werk als schade expert bij Achmea/Interpolis.
Als “ervaringsdeskundige” ben ik binnen ons team gekozen tot teamcaptain. Dit jaar heb ik mij namelijk als vrijwilliger ingezet bij Alpe d’HuZes 2008. Ik ben hier samen met collega Hans Bouwhuis naar toe geweest. Ons enthousiasme is overgeslagen op de collega’s binnen onze dienst, die zonder dat wij het zelf wisten een inzameling voor sponsoring hebben gehouden. Als tegenprestatie heb ik een videoverslag van onze belevenissen op de Alpe d’Huez gemaakt. Nadat de film op een plenaire vergadering vertoond is, werden Hans en ik door diverse collega’s aangesproken of het niet een idee was om een eigen team samen te stellen. Zo is het balletje gaan rollen en is ons Team Alpe d’Achmea ontstaan.
Persoonlijk vind ik de motivatie van een ieder het belangrijkste om aan dit evenement mee te doen. Ik ben zelf toevallig in aanraking gekomen met de stichting Alpe d’HuZes. In januari 2008 vertelde Hans Bouwhuis mij over zijn deelname als vrijwilliger. Hans is zelf kankerpatiënt en kwam via de site van de Rabobank bij een oproep voor vrijwilligers. Aangezien ik Hans al vele jaren ken en wij iets meer zijn dan alleen collega’s heb ik aangegeven dat het mij een fantastisch plan leek om samen met hem naar Frankrijk te gaan.
Ook ik heb enkele vervelende ervaringen met kanker gehad. Enkele jaren geleden zijn mijn moeder, mijn schoonmoeder en mijn beste vriend aan kanker overleden. De betrokkenheid met Hans is erg groot. Als buitenstaander voel je je volstrekt onmachtig en kan je je familie/vrienden helaas alleen maar bijstaan met sterkte, troost, humor en respect.
Gelukkig kan ik mij nu inzetten om wellicht maar een heel klein steentje bij te dragen aan de strijd tegen deze vreselijke ziekte. Maar vele kleine steentjes vormen een kei, en meerdere keien weer een rots.
“Alleen een dwaas blaast tegen de wind in, maar met zijn allen veranderen we zijn richting”
Dit is de slogan van de stichting Alpe d’HuZes, een slogan die ik geheel onderschrijf en waar ik mij volledig voor zal inzetten.

Pieter Vlemmings

Mijn naam is Pieter Vlemmings. Ik ben 42 jaar en woonachtig in Heeze (de parel van Brabant). Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. In het dagelijkse leven ben ik werkzaam als schade-expert bij Achmea Schade Service de divisie brand. Sporten is een belangrijk deel van mijn leven. Ik vind het prettig om te hard te lopen, fietsen en te tennissen. Naarmate je ouder wordt realiseer dat dit niet allemaal vanzelfsprekend is en des te meer kan ik van het actief bezig zijn genieten.
Tijdens diverse vakanties heb ik met vrienden al de nodige bergen beklommen. Wat mij betreft iedere keer weer afzien, ja en wat mij betreft echt af zien. Des te groter is wel de voldoening als je boven aankomt. Mijn doelstelling is om de Alpe drie keer te beklimmen. Verantwoord afzien maar zeker niet opgeven.

Stalen ros
Tja, met dit gereedschap moet het gebeuren. Nog wat sleutelen aan de versnellingen en de bandjes vervangen en dan maar gaan……………….

Motivatie
Mijn belangrijkste reden om mee te doen is vooral geld in te zamelen voor het goede doel. Dit in combinatie met een sportief evenement. Zo probeer ik mijn bijdrage te leveren aan diegene die door deze ziekte getroffen worden. Het is goed om naast de hectiek van de dag stil te staan bij het feit dat niet alles vanzelfsprekend is. Met respect heb ik de film van Leo en Hans van de vorige beklimming gezien.
Kortom via deze weg een hart onder de riem voor diegene die deze verschrikkelijke ziekte hebben en uiteraard zodoende een bijdrage voor noodzakelijk onderzoek.

José en Henk Komduur

Ik ben José Komduur, getrouwd met Henk en moeder van 3 geweldige dochters. In het gezelschap van de andere fietsers van dit team voel ik me 'een vreemde eend in de bijt', want ik ben tot nu de enige fietsende vrouw - zonder ervaring - en werk niet bij Achmea Interpolis. Mijn man Henk wel. Toch voel ik me heel welkom en geinspireerd door ieders enthousiastme. Vorig jaar in mei 2007 ging ik naar de huisarts vanwege een bultje dat ik in mijn lies voelde. Een paar onderzoeken en spannende weken verder bleek ik eierstokkanker te hebben. Na twee grote buikoperaties en 6 chemokuren kreeg ik in december het geweldige bericht 'schoon' te zijn. Blij en dankbaar zijn we, maar toch ook nog regelmatig onzeker, met name elke 3 maanden rond de controles. Helaas voor mij is de kans behoorlijk groot dat de kanker weer terugkomt, maar ik hoop dat dat nog heel lang niet het geval is. Toen ik vanaf mijn bed in de kamer met mijn kale koppie veel televisie keek, zag ik ook een gesprekje met een jonge vent die vertelde over zijn training voor de Alpe d'Huzes vlak na zijn chemokuren. Dat maake bij mij grote indruk.Nu ik dan zelf aardig hersteld ben (mede door het revalidatieprogramma 'Herstel en Balans') en graag verder wil trainen maar wel met een doel en via Hans, Leo en mijn Henk deze fietsuitdaging ter sprake kwam, was het puzzeltje snel gemaakt: Ik wil een keer naar de top! Ik wil me heel graag inzetten om veel geld voor het KWF te verzamelen. Onderzoek is heel belangrijk, er is nog zoveel te ontdekken over deze akelige ziekte. We hebben veel meegemaakt, verdriet, pijn, en ook heel mooie ervaringen en we hebben intens beleefd: OPGEVEN IS GEEN OPTIE!! Ps. op de foto ben ik aan het genieten en ontspannen maar ik beloof me helemaal suf te gaan fietsen!

Edward Lansbergen

Mijn naam is Edward Lansbergen, woon in Maasland (gemeente Midden-Delfland) en ben 39 jaar oud. Ik ben getrouwd met Linda en we hebben een dochter (9) en twee zonen (7 en 4). Een heerlijk gezin waar ik erg van geniet. Sinds 1999 werk ik als schade-expert in de glastuinbouw voor Achmea Schadeservice Brand & Varia.

Na 25 jaar met veel plezier actief gevoetbald te hebben, ben ik op mijn 32e daar mee gestopt. Dit was mijn eigen keuze. De hoofdrede was de gezinsuitbreiding om zodoende ook weer eens de gehele zaterdag thuis te zijn. Ook wilde ik op mijn sportieve hoogtepunt stoppen en niet wachten totdat anderen zouden zeggen dat het beter is om te stoppen.

Sporten vind ik belangrijk en vooral leuk. Zeker als je het in groepsverband kan doen. Daarom ben ik gaan hardlopen bij een vereniging. Na een paar halve marathons gelopen te hebben, kreeg ik last van mijn lies. Toen de fysio mij niet verder kon helpen is er in het ziekenhuis artrose in mijn heup vastgesteld. Hardlopen is mij hierna afgeraden en bovendien was het ook niet meer mogelijk. Na enige tijd bij de pakken neergezeten te hebben, heb ik er zelf voor gekozen om samen met kameraden te gaan racefietsen. Dit is het enige dat sportief gezien nog mogelijk is voor mij. Ik ben het heel erg leuk gaan vinden. Door mijn beperking in mijn heup gaat het de ene keer beter dan de andere. Pijnvrij fietsen is er nooit bij maar het is momenteel nog acceptabel. De toerversie van de Amstel Gold Race (150 km) heb ik ondertussen drie keer mogen en kunnen rijden.

Er moet een keer een kunstheup geplaatst worden. De vraag is alleen WANNEER? Gezien mijn jonge leeftijd en de beperkte levensduur van een nieuwe heup, wordt geadviseerd om daar nog mee te wachten. De keuze hierin is aan mij. De moeilijkheid hierin is om het moment vast te stellen dat mijn levensvreugde door de pijn te veel beïnvloed wordt.

Vorig jaar zijn mijn collega’s Hans en Leo als vrijwilleger voor een Rabobank team meegegaan met Alpe d’Huzes 08. Na het zien van een indrukwekkende film hiervan en de melding dat onze expertisedienst zelf een team ging formeren, wist ik genoeg.
Dit is een heel goed doel en een ideale gelegenheid om mijn sportieve grenzen op te zoeken. Nu kan het ten slotte nog!!

Net zoals volgens mij iedereen heb ik ook mensen in mijn omgeving die met kanker te maken hebben of hebben gehad. Deze vreselijke ziekte is voor mij moeilijk te accepteren en geeft mij een gevoel van machteloosheid. De mensen die dit overkomen hebben geen keuze en moeten de strijd tegen de ziekte aangaan.

Door me op 4 juni 2009 maximaal in te zetten en de strijd aan te gaan met de Alpe, hoop ik veel sponsorgeld bij elkaar te verzamelen en daarmee mijn steentje bij te dragen.
De vorm van de dag en mijn fysieke gesteldheid zullen bepalen hoeveel keer ik de Alpe ga beklimmen. Eén ding is zeker, aan mijn inzet zal het niet gaan liggen. Opgeven is geen optie!!

Theo Koster

Mijn naam is Theo Koster, 49 jaar en woonachtig in Oisterwijk. Ik werk als schade- behandelaar bij Interpolis. Mijn hobby's zijn (zaal)voetbal, spinning en fietsen.

Tijdens een vakantie in 2006 deed ik mijn eerste beklimming...de Mont Ventoux. In 2007 is daar 2 keer de Alpe d'Huez bij gekomen.

In september kwam ik toevallig in "aanraking" met Alpe d'HuZes. Nadat ik de site "opgevenisgeenoptie" had bezocht en na de 1e teambespreking besloot ik om de sportieve uitdaging aan te gaan.
Dat er ook nog een goed doel aan gekoppeld is maakt de uitdaging alleen maar mooier.

Ieder heeft zo zijn eigen motivatie om deel te nemen. De één doet het omdat bij hem zelf kanker werd vastgesteld of bij een vriend of familielid. De ander doet mee om sportieve redenen. Maar iedereen heeft uiteindelijk maar 1 doel en dat is de strijd aan te gaan tegen kanker. En daar gaat het om. Wij als Team Alpe d'Achmea gaan ons uiterste best doen om zoveel mogelijk geld binnen te halen voor het KWF.

Ik ga de komende maanden flink trainen om de Alpe d'Huez op 4 juni 2009 zes keer te bedwingen.
Opgeven is geen optie

Doorsnede van Alpe d'Huez