Tot mijn 32e heb ik met veel plezier gevoetbald. Toen brak ik mijn enkel. Na een jaar heb ik voorzichtig de training hervat. Niet lang daarna werd tijdens training mijn knie in puin geschopt. Omdat ik inmiddels een ATB-fiets had heb ik de voetbalschoenen in de wilgen gehangen. Sinds 3 jaar ben ik lid van de plaatselijke fietsclub. Vanaf dat moment heb ik ook een racefiets. Ik vind het rondtoeren op de racefiets leuker dan op de ATB. Het is veel socialer en gezelliger dan op de ATB, dan fiets je voornamelijk in het bos achter elkaar.
Met de club worden regelmatig de heuvels in Limburg of het Duitse Sauerland opgezocht. Afgelopen zomer heb ik in de Franse Jura een aantal bergen beklommen. Het blijft afzien. Bovengekomen geeft dat altijd weer een goed gevoel.
Een aantal leden van de fietsclub hebben in de Alpen gefietst. Alleen maar enthousiaste verhalen. Ik had me dus voorgenomen om daar ook eens te gaan fietsen. Toen het mailtje van Leo kwam hoefde ik niet lang na te denken.
De reden van het evenement is perfect, zeker omdat wij in onze familie een aantal keren met die vreselijke ziekte te maken hebben gehad. Gezondheid is een groot goed en zeker geen vanzelfsprekendheid. Persoonlijk vind ik het een sportieve uitdaging te kijken waar mijn grens ligt en hiermee gelijktijdig een goed doel te steunen. Opgeven is geen optie. Groet, Arjan ter Maat
