Hallo, ik ben Hans de Kler, 46 jaar jong, getrouwd met Ilse en vader van drie prachtige kinderen van 12, 15 en 17 jaar. Ik ben woonachtig in Zuidlaren in het prachtige Drenthe. Ook ik ben net als veel van mijn teamgenoten werkzaam als expert bij Achmea Schadeservice.Wat mijn sportverleden betreft heb ik vroeger zeer fanatiek aan onderwaterhockey (ja dat bestaat echt) gedaan maar sinds ik in 1994 vanuit het Westen naar Drenthe ben verhuisd is mijn sportcarrière enigszins ingedut. Circa 5 jaar geleden ben ik door wat buurmannen overgehaald om te gaan mountainbiken en zo is het fietsen begonnen. Na de mountainbike is de racefiets om de hoek komen kijken en ben ik sinds 4 jaar lid van de plaatselijke fietsclub. Ik heb het fietsen als een prettige uitlaatklep ontdekt hoewel het door onze drukke werkzaamheden wel eens in het gedrang komt. Bijzondere tochten of beklimmingen kan ik niet tot mijn CV rekenen maar het vaak heel diep moeten gaan is me niet vreemd wanneer ik met mijn zeer fanatieke buurmannen op pad ga.
Wat bezielt een mens om in één dag zo vaak mogelijk de Alp d’Huez op te fietsen. Ik zal dat trachten uit te leggen. Vorig jaar heb ik van de collega’s Hans Bouwhuis en Leo Smits gehoord en gezien wat de Alp d’HuZes kan betekenen in financiële en emotionele zin voor mensen. Toen ik dit jaar van collega Hans Bouwhuis vernam dat het idee er was om in 2009 een eigen fietsteam mee te laten doen, bekroop mij een bijzonder gevoel. Ik dacht gelijk aan deelname met in mijn achterhoofd een steuntje te zijn voor onze collega Hans Bouwhuis. Toen hij me aangaf dat wanneer ik twee keer die berg op ga hij mijn grootste supporter zal zijn wist ik het zeker: ik ga die berg zo vaak ik kan beklimmen. Ik hoop dat ik door mijn deelname hem en zeker ook zijn familie hiermee een steuntje in zijn rug kan geven. Mijn bewondering is groot voor de manier waarmee hij (en zeker ook zijn vrouw) met zijn ziekte om gaat. Daarbij zal ik tevens trachten te zorgen voor een financiële bijdrage waarmee ik ook anderen tot dienst ben. Want dat veel mensen met deze vreselijke ziekte te maken hebben en wat dat voor impact me
t zich meebrengt ben ik me inmiddels wel bewust geworden.Ik hoop op 4 juni 2009 vier keer de berg op te gaan. Ik weet dat het voor mij een zware dobber zal zijn die in het niet valt bij wat mensen die met kanker geconfronteerd worden moeten doormaken. En dan ook nog dag in dag uit.
Inmiddels ben ik aan de eerste extra trainingen begonnen waarbij ik een ding voor ogen houd: Opgeven is geen optie!
