Hallo, ik ben Karel van Doorn, zo ver ik weet de oudste van het stel (52, en vier dagen ouder dan de captain), en zeker de minst ervaren fietser. Marianne en ik hebben vier kinderen, een schoonzoon, schoondochter, en zes kleinkinderen, en wonen aan de zuidrand van de prachtige Veluwe.Naar mate je ouder wordt zie je om je heen steeds meer gezonde sterke mensen geconfronteerd worden met een strijd die je niemand toewenst. Familieleden, vrienden en collega’s, kanker komt steeds dichter in je nabijheid. Toen ik verleden jaar voor het eerst van de actie hoorde vond ik het doel direct de moeite waard, maar zelf meedoen kwam niet in me op. Tot in september, al pratend met collega’s, het kwartje viel: Ik ga ervoor!
Fiets gekocht, en mijn eerste kilometers gemaakt. Valt nog niet mee zo’n Grebbeberg, en dat dan veertien kilometers aan een stuk?. Omdat ik geen fietser ben (althans op dit moment) leek het me het beste mezelf te presenteren zoals men een expert verwacht: in het pak. Tussen alle teamleden die regelmatig fietsen zal ik zeker opvallen. De kenners zien het achterlicht op de fiets: iemand zal de rode lantaarn moeten dragen, en ik zal me daar niet voor schamen. Mijn doel: eerst maar eens zien überhaupt die berg op te komen, dat moet een peulenschil zijn, vergeleken met de strijd die sommigen van ons meemaken.
Stoppen? In geen geval!
